Gisteravond heb ik met collega Doenja een filosofisch gesprek geleid over opvoeden. Het dilemma:
Moet ik mijn 9 jarige Fortnite (12+ jaar) laten spelen?
OF
Moet hij wachten tot hij 12 is, wat betekent dat hij een buitenbeentje wordt?
Het maakte veel gedachten los. Het is niet goed voor een kind om buitengesloten te worden. Is het dan ook altíjd het beste voor je kind dat hij niet buitengesloten wordt? Of is niet meedoen soms ook goed?
Weten we wel of dit soort spellen slecht zijn? Een kind dat lang verslaafd was, maakt hiervan later een kans: hij vertelde andere kinderen wat hem was overkomen en werd pedagoog. Is langere tijd met een spel bezig zijn / verslaafd zijn dan slecht?
De adviezen als 12+ jaar worden niet gehandhaafd. Er is geen orde van bovenaf die ouders hierin ondersteunt. Dus moet je zelf aan de slag: leg ik een regel op, of laat ik mijn ideaalbeeld / angst los en kijk ik naar mijn kind en laat ik het gebeuren?
DANK aan alle deelnemers voor jullie moed om te zeggen wat je denkt. Het heeft ons allemaal beter leren denken over dit soort dilemma’s!